ΕΛΛΑΣ: (ΠΑΡΑ)ΠΑΙΔΕΙΑ βλάπτει σοβαρά την υγεία!!!

‘’Το μυαλό είναι φωτιά που πρέπει να ανάψεις,και όχι δοχείο που πρέπει να γεμίσεις’’.Έτσι όριζε ο Πλάτωνας την διάσταση και τον σκοπό που πρέπει να έχει η παιδεία στη ζωή μας.Ωστόσο με μια εμπειρική παρατήρηση τι μοντέλο παιδείας εφαρμόζουμε στη ‘’σύγχρονη’’ Ελλάδα?Δίνουμε κίνητρα,εναύσματα,σπίθες γνώσεις στους μαθητές και στους φοιτητές διεγείροντας την δημιουργικότητα και την κριτική τους σκέψη ή ‘’γεμίζουμε’’ με αέναα κείμενα και πλήθος πληροφοριών τον εγκέφαλό τους μην αφήνοντας τους να επεξεργαστούν το εύρος αυτών των δεδομένων?

Πως περιμένουμε να δημιουργήσουμε ένα στρατό πεφωτισμένων και λαμπρών ανθρώπων που να δώσουν ώθηση σε αυτό το σκουριασμένο τρένο της ελληνικής πραγματικότητας όταν το μόνο που αποκομίζει ο αυριανός πολίτης από την εκπαιδευτική διαδικασία είναι στείρες παπαγαλίες και μια δυσάρεστη αίσθηση ‘’καθήκοντος’’ και ‘’ρουτίνας’’??

Η οικονομική κρίση αλλά και μια γενικότερη κρίση αξιών οδήγησε σε μια υποβάθμιση της παιδείας στην σημερινή κοινωνία...Η μήπως έγινε το ανάποδο? Γιατί, αν λ.χ. τη διαφθορά την αποτελεί µόνο η φοροδιαφυγή, τότε αντιµετωπίζεται µε κάποια διοικητικά µέτρα. Αν, όµως, τη διαφθορά την αποτελεί µια διευρυµένη ηθική χαλάρωση έως φθορά, τότε αυτή αντιµετωπίζεται µόνο από µια εµπνευσµένη και εµπνέουσα Παιδεία ουσίας, αρχών, αξιών και πραγµατικής γνώσης.

Άρα λοιπόν δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πως φτάσαμε ως εδώ.Η περίοδος που διανύουμε μπορεί ή να μας οδηγήσει στον γκρεμό ή να αποτελέσει το έναυσμα για μια τεράστια αλλαγή από τα θεμέλια...Φάρος σε αυτό το ταξίδι προς την βελτίωση μπορεί να είναι μόνο η παιδεία.Συνεπώς γνωρίζουμε από που μπορούμε να ξεκινήσουμε.

Τι παρατηρούμε όμως?Μια συνεχής υποβάθμιση της παιδείας μέσα από ημίμετρα,ιδεοληψίες και σπασμωδικά μέτρα.Η Παιδεία µας έχει μέλλον υπό προϋποθέσεις· όχι χωρίς παιδευτικό όραµα και χωρίς πανεθνική προσπάθεια·Και αυτό γιατί τόσο καιρό έχουν παρατηρηθεί προσπάθειες μεταρρυθμίσεων στην παιδεία από πολλές κυβερνήσεις που στόχο έχουν όχι την αλλαγή συθέμελα της εκπαιδευτικής διαδικασίας αλλά στον τρόπο εφαρμογής της υπάρχουσας.Τι δεν κάνουμε λοιπόν?

Δεν επιδιώκουμε μια παιδεία η οποία απλώς εφαρμόζει την κούφια πλατφόρμα διδασκαλίας με πιο αποτελεσματικό τρόπο. Επιδιώκουμε μια Παιδεία που µορφώνει πολίτες υπεύθυνους, πολίτες σκεπτόµενους, πολίτες κοινωνικά ευαίσθητους, πολίτες καλλιεργηµένους, πολίτες µε αρχές, αξίες και ιδανικά, πολίτες µε ικανότητες, µε γνώσεις και αυτογνωσία. Ο,τι σχεδιάζεται και επιτελείται από το Νηπιαγωγείο µέχρι και την Τρίτη Λυκείου θα πρέπει να υπηρετεί µια τέτοια µορφή Παιδείας.

Ωστόσο, κυρίαρχα στοιχεία τής Παιδείας, διάχυτα σε όλα τα πεδία και τα επίπεδα τής εκπαίδευσης, πρέπει να είναι οι αρχές, οι αξίες και τα ιδανικά, ό,τι ανεβάζει τον άνθρωπο, ό,τι στηρίζει µια κοινωνία, ό,τι συνέχει έναν λαό. Οχι ως θεωρίες, ρητορισµοί και φανφάρες, αλλά ως στοιχεία που πηγάζουν µέσα από την ιστορία και την παράδοση τού τόπου, ως ιδέες, αρχές και πρότυπα ζωής που µπορούν να συγκινήσουν και να εµπνεύσουν.

Το μεγαλύτερο ωστόσο πρόβλημα της σημερινής εκπαιδευτικής διαδικάσίες είναι ο τεράστιος όγκος πληροφοριών που βομβαρδίζουν τον μαθητή-φοιτητή,ο άγαρμπος αυτός ρουτινιάρικος χαρακτήρας της Παιδείας που αφήνει ένα αίσθημα ‘’αγκαρίας και αγανάκτησης’’ στον διδασκόμενο και ένα αίσθημα καθημερινότητας και κορεσμού στον διδάσκοντα.

Όπως αναφέρει και ο Μπαμπινιώτης: ’’ Ο έρωτας τής λυτρωτικής γνώσης που ρίχνει φως γύρω µας, η αγάπη για το σχολείο ως ιερό χώρο αφύπνισης τού νου, η εκτίµηση στον δάσκαλο ως πηγή τής γνώσης, το δέσιµο µε το βιβλίο ως µετάβαση στον κόσµο τής γνώσης, όλα αυτά αποτελούν άπιαστο όνειρο, εις βάρος κάθε έννοιας αληθινής Παιδείας.

Για ποια Παιδεία µπορούµε να µιλούµε αν δεν επανακτήσουµε την αγάπη τού µαθητή για τη µάθηση και το σχολείο; Και πώς θα γίνει αυτό χωρίς τον µαθητή να µετέχει ενεργώς στην αναζήτηση τής γνώσης, στη µαγεία τής ανακάλυψης τού κόσµου τής φύσης και τής νόησης, σε ό,τι γεννά δηµιουργικό «έρωτα Παιδείας».

Βέβαια πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος όταν τα ελληνικά σχολεία υπολειτουργούν με κενά και με έλλειψη προσωπικού,όταν τα βιβλία δίνονται με καθυστέρηση ή όταν η πολιτεία δεν δίνει τα απαραίτητα κονδύλια στα πανεπιστήμια για να λειτουργήσουν σωστά?Όταν η Κυβέρνηση αρνείται ιστορικά γεγονότα και μεταρρυθμίζει προς τα κάτω στην παιδεία  φορολογώντας  τα  ιδιωτικά  εκπαιδευτήρια  χωρίς να αναρωτιέται  οτι  δημιουργήθηκαν  ακριβώς για να καλύψουν το μεγάλο εκπαιδευτικό κενό που αφήνει η δημόσια ‘’παρατημένη από τους φορείς της’’ παιδεία...Είναι σαν να πάσχεις από μια ψυχική διαταραχή και απλώς σου αλλάζουν φαρμακευτικά σχήματα για να απαλύνουν τα συμπτώματα...έτσι όμως συντηρητικά κληροδοτείς το πρόβλημα στις επόμενες γενεές καθιστώντας τες θύματα ενός εκπαιδευτικού συστήματος-ζόμπι....αν δεν αλλάξουμε την παιδεία μας δεν θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και δεν θα πάμε μπροστά....δεν θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να προχωρήσουμε ακόμα και αν παρουσιαστούν οι ευκαιρίες και οι συνθήκες να το κάνουμε...ίδωμεν!

Νατσιόπουλος Δημήτρης,Οικονομικό ΑΠΘ