Το Κέντρο και η διεκδίκησή του από τα πολιτικά κόμματα

Στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας νικητής ανεδείχτηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και, εν συνεχεία, ο ίδιος δήλωσε ότι θα πραγματοποιήσει σύντομα άνοιγμα προς τον κεντρώο χώρο ως μια απόπειρα ανανέωσης και διεύρυνσης του κόμματος. Αμέσως, όλες οι πολιτικές παρατάξεις που θεωρητικά ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) έσπευσαν να δώσουν το δικό τους «στίγμα» είτε αντιμετωπίζοντας με ενδιαφέρον την νέα εκλογή είτε κρατώντας αποστάσεις απο αυτήν. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο σημείο να αφιερώσει ολόκληρη ενότητα της ατζέντας του σημερινού κυβερνητικού  συμβουλίου στην αλλαγή ηγεσίας στην αξιωματική αντιπολίτευση και τι επίπτωση θα έχει αυτή στον κεντρώο χώρο.

Είναι εμφανές, λοιπόν, οτι το Κέντρο καθίσταται ως η νέα «σκακιέρα» της ελληνικής πολιτικής σκηνής με τους σημαντικούς παίκτες-κόμματα να αναδιαμορφώνουν τις πολιτικές τους έτσι ώστε να προσεγγίσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους του χώρου αυτού. Επιπλέον, αυτή η στρατηγική από τα κόμματα δείχνει ότι σιγά σιγά χάνεται το δίπολο Δεξιά-Αριστερά με όλες τις ακραίες πολιτικές τους, οι πολίτες επιθυμούν ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες λύσεις στα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα ( ανεργία, ασφαλιστικό, φορολογικό ) και δεν ανταποκρίνονται σε υποσχέσεις για μια «ουτοπική κοινωνία» όπως γινόταν στο παρελθόν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι και το κυβερνών κόμμα επιχειρεί να ενσωματώσει στην εκλογική του βάση μετριοπαθείς εκλογείς προκειμένου να δικαιολογήσει την μετατροπή του από ένα «ριζοσπαστικό» κόμμα σε ένα συστημικό.

Ουσιαστικά, οι πρωταγωνιστές αυτού του νέου πολιτικού σκηνικού οργανώνουν τα πολιτικά προγράμματά τους με βάση τα χαρακτηριστικά και τις παραμέτρους του Κέντρου εφόσον βλέπουν ότι αυτό θα είναι το μελλοντικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινούνται και καθώς ανησυχούν για τις συνέπειες μιας κυριαρχίας των ακραίων τάσεων του πολιτικού συστήματος ( Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ ).

Απλώς, προκειμένου να ξεχωρίσουν και να προσφέρουν εναλλακτικές επιλογές σε αυτό το νέο πλαίσιο, προσθέτουν τις δικές τους «πινελιές» είτε είναι δεξιές, π.χ. κοινωνικός φιλελευθερισμός, είτε είναι αριστερές όπως σοσιαλδημοκρατία και ενίσχυση του κράτους πρόνοιας.

Για αυτό το λόγο και στο μέλλον θα δούμε αρκετές διεργασίες στον μεταρρυθμιστικό και εκσυγχρονιστικό χώρο του Κέντρου.  

Χρήστος Τζάγκας,Πολιτικές Επιστήμες ΑΠΘ
 

SOS:’’Η κοινωνία καλεί την κοινωνία να ξυπνήσει’'

Προτού προχωρήσω παρακάτω θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους και όλες τους αναγνώστες/ριες της Reverse να έχουν ένα όμορφο και δημιουργικό 2016.

Τώρα,ακούω πολλές φορές από συνανθρώπους μου να αναρωτιούνται ‘’μα πως γίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε την απάτη;’’, ‘’πως γίνεται να μην αναγνωρίζουμε το ψεύδος’’ , ‘’πως γίνεται να μας κορρόιδεψαν με τέτοιο τρόπο και να μην αντιδράμε;’’.Η αλήθεια είναι οτι παρακολουθώντας την τελευταία χρονιά όλες τις εξελίξεις που συνέβησαν και κάνοντας μια ανασκόπηση του τι πιστεύαμε τότε και τι από όλα αυτά έγινε τώρα,αναρωτιόμαστε και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό αν όντως εξαπατηθήκαμε ή αν όλο αυτό ήταν πράγματι η αναπόφευκτη εξέλιξη των πραγμάτων μετά από ένα σκληρό και ‘’δύσκολο’’ μπραντ εφέρ με τους εταίρους.

Θυμάμαι τον ευατό μου να λογομαχώ με κομματικά στρατιωτάκια της δήθεν ‘’δεξιάς’’  ή της ‘’κεντροαριστεράς’’,που πίστευαν οτι ορθώς τις υπηρετεί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα.Τότε υποστήριζα σθεναρά την μεταστροφή της κοινωνίας σε μια εναλλακτική πρόταση,μια πρόταση με πιο ανθρωπιστικό πρόσημο και λιγότερη λιτότητα.Μια πρόταση που να προσφέρει επιτέλους νέες προτάσεις για το πως θα μπορούσαμε να ξαναφτιάξουμε αυτή τη χώρα και όχι απλώς να ‘’χτίσουμε’’ πάνω στα ήδη σαθρά της θεμέλια.Η πλειονότητα του ελληνικού λαού το πίστεψε.Ακολούθησε το σχέδιο αυτής της εναλλακτικής διαδρομής,το λεγόμενο και πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης,το οποίο μετέτρεψε τους αισιόδοξους αλλά σκεπτόμενους ανθρώπους σε σκεπτικιστές ως προς αυτη την εναλλακτικη τελικά,ωστόσο στην πλειονότητα  του μέσου Έλληνα πολίτη δημιούργησε ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα οτι ήμουν και εγώ ένας ακόμη ασθενής,όπως αυτόν που περιγράφει στο βιβλίο της ‘’Περι Θανάτου’’ η Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος .Σύμφωνα με την θεωρία της,ένας άνθρωπος που πάσχει από μια μη ιάσιμη ασθένεια,την ανεκπλήρωτη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στην προκειμένη,μετά από την καταληκτική διάγνωση περνάει από 5 στάδια πένθους.

Το πρώτο στάδιο ήταν αυτό της άρνησης.’’Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό’’ με θυμάμαι να λέω.’’Υπάρχουν τόσες ευκαιρίες που χάνονται  λόγω της ματαιοδοξίας ενός σύγχρονου Βοναπάρτη’’ είπα όταν έβλεπα τον Βαρουφάκη να μπαινοβγαίνει με σηκωμένο το ράμφος και ακμαίο ηθικό  επί μήνες στα συνέδρια του Eurogroup διαβάζοντας στους εταίρους αποσπάσματα από τα βιβλία του για μια ‘’άλλη Ευρώπη’’ σαν να βρίσκεται σε αμφιθέατρο γεμάτο από ανόητα φοιτητούδια.Την ίδια στιγμή μάλιστα που η οικονομία χειροτέρευε,οι δείκτες λάμβαναν αρνητικό πρόσιμο,τα αποθεματικά των ταμείων άδειαζαν ενώ μια φρενίτιδα τρόμου είχε οδηγήσει τον κόσμο σε ουρές έξω από τα πιστωτικά ιδρύματα.

Τότε πέρασα στο θυμό.Αναλογίστηκα τα όσα μου είχε υποσχεθεί αυτός ο καιροσκόπος δημαγωγός,αναλογίστηκα τα σπίτια που υποτίθεται οτι δεν θα έχαναν συνάνθρωποι μου που χρωστούσαν σε τράπεζες,αναλογίστηκα τις συντάξεις που δεν θα περικόπτοταν από τους ηλικιωμένους συγγενείς μου,αναλογίστηκα την ανεργία και την επιχειρηματικότητα που θα μειωνόταν η πρώτη με ‘’ένα άρθρο και ένα νόμο’’ και θα πριμοδοτούταν με δράσεις-τομές και ευσεβή κίνητρα η δεύτερη.Θυμήθηκα τις διαβεβαιώσεις οτι δεν θα υπάρξουν έλεγχοι κεφαλαίων,οτι το 2015 θα είναι χρονιά ανάκαμψης,οτι οι εταίροι έχουν καταλάβει αυτά που τους ‘’πουλάμε’’,οτι εν τέλη η Ελλάδα θα κερδίσει.

Και τότε ήρθε το δημοψήφισμα.Ο λαός πανηγυρικά έριξε μια μούτζα στο κατεστημένο,στην λιτότητα,στα λόμπι και στις πρακτικές που οδήγησαν μια χώρα με τέτοια ιστορία και πολιτισμό να χρωστάει 180% του ΑΕΠ της ενώ 1 στα 2 παιδιά της να μην έχει δουλειά ή να μην μπορεί να ασκήσει την δουλειά που επιθυμεί.

Και τότε ήρθε το 3 στάδιο.Αυτό της διαπραγμάτευσης.

Ελεγα από μέσα μου ‘’τουλάχιστον πάταξε την φοροδιαφυγή’’ και η κυβέρνηση ψήφιζε και άλλους φόρους που ωθούσαν περισσότερο κόσμο να μην πληρώνει φόρους(γιατί όταν σου παίρνουν το 60% του εισοδήματος σου σε φόρους και σε αναγκάζουν να ζήσεις την οικογένεια σου με το 40% σε μια εποχή που οι τιμές είναι υψηλές και τα έσοδα περιορισμένα,δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς.)Έλεγα ‘’τουλάχιστον πάταξε την διαπλοκή’’ και η κυβέρνηση διόριζε συγγενείς και φίλους σε υψηλόβαθμες θέσεις σε υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες.Έλεγα ‘’τουλάχιστον υιοθέτησε μια πολιτική που να δίνει ώθηση στους τομείς που στηρίζουν την οικονομία μας’’ και η κυβέρνηση με τη σειρά της θέσπιζε υψηλούς ΦΠΑδες στα νησιά και στις τουριστικές υπηρεσίες,έριχνε φοροκαταιγίδες στους αγρότες ενώ εξέταζε σενάρια επιβολής διδάκτρων σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια.

Αφού λοιπόν καμία φιλοδοξία και καμία ελπίδα του αγανακτισμένου ελληνικού λαού δεν πραγματοποιήθηκε,μάλλον για να το θέσω καλύτερα αφού λοιπόν όλες οι φιλοδοξίες και οι σκοποί των κομματικών σκυλιών και των βολεμένων της παρέας των αριστερόφρονων δεξιοχείρων πραγματοποιήθηκαν,μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έπεσε στο 4^ο στάδιο του πένθους,την κατάθλιψη.

Και όταν εννοώ κατάθλιψη,δεν εννοώ την ψυχική ασθένεια με όλη την στενότητα του όρου(αν και σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις τουλάχιστον το 5% του ελληνικού πληθυσμού πάσχει από κατάθλιψη η οποία αναπτύχθηκε στα χρόνια της κρίσης).Εννοώ την αποχή από τα πολιτικά δρώμενα.Εννοώ την αντίδραση από το κινητό και τον καναπέ.Εννοώ το ληθαργικό προφίλ ενός Έλληνα ψηφοφόρου που πλέον όντας αγανακτισμένος και απογοητευμένος από τους ‘’εκλεγμένους αντιπροσώπους’’ του,αποποιήθηκε κάθε ευθύνης του και αποφάσισε απλώς να προσαρμοστεί στην κατάσταση και να ‘’συνεχίσει’’ μετα κόπων και βασάνων την ζωή του.Εννοώ αυτό το 38% της αποχής,ένα ιστορικό ρεκόρ αποχής από τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις,το οποίο μάλιστα προβλέπω οτι θα αυξηθεί εκθετικά όσο περνάει ο καιρός.

Γιατί ο Έλληνας βρέθηκε εν τέλη στο 5^ο και τελευταίο στάδιο του πένθους,την αποδοχή.Στο τελευταίο αυτό στάδιο της μελαγχολίας του αποδέχεται πλέον την κατάσταση του και αναμένει στωϊκά τον επίλογο στο δράμα του.

Άραγε,αυτός ο επίλογος,αυτή η ‘’λύση’’ στο δραματικό ‘’πάθος’’ που περνάει τόσα χρόνια θα επέλθει με την μορφή ενός λυτρωτικού θανάτου ή μιας ‘’δημιουργικής’’ αναγέννησης?

 ‘’Ευλογημένοι αυτοί που δεν ελπίζουν τίποτε, γιατί δεν θα απογοητευθούν ποτέ.’’ είχε πει ο Ιρλανδός φιλόσοφος Jonathan Swift.Άραγε είναι ο ελληνικός λαός ευλογημένος που ενώ απογοητεύτηκε,ελπίζει ακόμη;...έστω και μέσα από τις οθόνες!

Νατσιόπουλος Δημήτρης,Οικονομικό ΑΠΘ

Η παντοτινή μου σχέση!

Υπάρχει μια αγάπη ανιδιοτελής, ναι υπάρχει αυτή η αγάπη, η οποία δεν συγκρίνεται με καμία. Αυτή είναι η αδερφική αγάπη!

 Η αδερφική αγάπη έχει ειλικρίνεια, τρέλα και είναι ξεκάθαρη. Η πιο μεγάλη σχέση της ζωής σου με άλλα 1.2,3 ή παραπάνω άτομα και μαθαίνεις τόσα, μα τόσα πολλά από αυτά. Αν γνώριζες τα αδέρφια σου κάπου έξω για φιλαράκια, ίσως να μην τα επέλεγες για παρέα, αλλά τα αδέρφια έχουν αμοιβαία συναισθήματα και είναι τόσο ταιριαστά.

 Φυσικά και υπάρχουν πάρα πολλές στιγμές που τσακώνεστε ελεεινά και αν ήταν κάποιοι φίλοι στη θέση σας, σίγουρα δεν θα ξαναμιλούσαν. Ναι, σίγουρα. Και οι αιτίες των τσακωμών; Γελοίες. Γιατί δεν έπλυνες τα πιάτα, γιατί το βράδυ πάλι ήπιες, γιατί το ταδε ρούχο δεν είναι στη θέση του ή γιατί φόρεσες μια μπλούζα και την έκαψες πχ . Καλά εδώ μιλάμε για Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξαφνικά βγαίνει όλο το ζωικό βασίλειο από μέσα σου, ορμάει ο ένας στον άλλο και επιτίθεται με όποιον τρόπο, γρατσουνιές, δαγκώματα, ξύλο κ.α . Για τους λόγους που αναφέραμε έτσι; Και μετά από 5 λεπτά έχετε ξεχάσει τον λόγο που μαλώσατε και γελάτε με τις  γρατσουνιές σας. Όποιος πει οτι δεν μαλώνει με τα αδέρφια του, ψεύδεται.

 Τα αδέρφια σου είναι η καλύτερη παρέα, οι πιο καλοί σύμβουλοι και αντικειμενικοί. Ναι έτσι είναι, παραδέξου το. Είναι τα άτομα που δουλεύουν για το καλό σου και σίγουρα πάντα - πάντα όμως - θα σου λένε την παραμικρή αλήθεια. Μπορεί να θυμώσεις και να νευριάσεις για αυτά που θα σου πούν, θα σου τα πουν όμως γιατί είναι το σωστό, έτσι πρέπει. Το παν σε μια σχέση είναι να υπάρχει επικοινωνία,σε αυτή τη σχέση, την παντοντινή, υπάρχει και με το πραπάνω. Μόνο σκέψου πόσες λεπτομέρειες θα πείς στα αδέρφια σου για ένα συμβάν. Για παράδειγμα συνάντησες έναν παλιό σου φίλο, θα αναλύσεις το βλέμμα του,τις κινήσεις του, τα ρούχα του, με ποιον τον είδες και πως σε χαιρέτησε και και και ... τόσες λεπτομέρειες που μόνο τα αδέρφια σου θα σε ακούσουν.

 Έτσι είναι τα πραγματικά αδέρφια. Είναι ενωμένα και δείχνουν με κάθε τρόπο την αγάπη τους, δεν υπάρχουν μόνο αγκαλιές και λουλούδια. Τα αληθινά αδέρφια εκδηλώνονται και εκφράζουν ωμά τις απόψεις τους το ένα στο άλλο, δίχως να σκεφτούν ότι μπορεί να σε στενοχωρέσουν. Ξέρουν ότι θα καταλάβεις. Τα αληθινά αδέρφια όμως δεν θα σου λένε κάθε μέρα τη λέξη " Σ'αγαπώ", μα θα σου τη δείχνουν.

 Τα δικά μου αδέρφια δεν ξέρω πως μάλωναν ή τι σχέσεις είχαν πριν γεννηθώ, μάλλον ξέρω, αλλά δεν τα έζησα. Καλά δεν είναι και 80 χρονών τα αδέρφια μου, αλλά έτσι να 'χουμε να λέμε. Ίσως τώρα αυτό να το είπα γιατί συνηθίζουν να διηγούνται γεγονότα σε συγκεντρώσεις προ γέννησης μου. Ζορίζομαι κάπως, και εκδικούμαι τώρα, καταλαβαίνετε τα μικρά αδέρφια . "Εσύ δεν είχες γεννηθεί ακόμη όταν έγινε αυτό" ή "Δεν υπήρχες τότε" , αυτές οι φράσεις πληγώνουν "μεγάλα" αδέρφια, ευχαριστώ. Τα συγχωρώ όμως. 
 
 Πολλές φορές όμως τυχαίνει να γνωρίσεις φίλους που να τους θεωρήσεις αδέρφια, και να είναι αδέρφια. Αυτούς τους φίλους τους κρατάς. Σου θυμίζουν πάρα πολύ τη σχέση που έχεις με τα δικά σου αδέρφια. Αυτοί οι φίλοι είναι πραγματικά αδέρφια.

 Επίσης η οικογένεια κάποια στιγμή μεγαλώνει, τα αδέρφια σου παντρεύονται! Ας πούμε εγώ τον γαμπρό μου τον αποκαλώ αδερφό μου, γιατί είναι, και η σχέση μας είναι αδερφική και όχι τόσο κουνιάδας - γαμπρού. Εδώ να ευχαριστήσω την αδερφή μου που έφερε στην οικογένεια έναν αδερφό που πάντα λαχταρούσα.Υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις, βεβαίως.

 Δεν είναι πολύ ωραίο συναίσθημα όταν ανατρέχετε στη παιδική σας ηλικία; Και κάνετε πολύωρες συζητήσεις και σχολιάζετε και αναλύετε; Ναι είναι. Σε κάθε γιορτή, Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι το έχουμε σαν ταμα εμείς. Φέτος δώσαμε ραντεβού το καλοκαίρι!

 Είναι σημαντικό να έχεις αδέρφια! Μαθαίνεις να μοιράζεσαι, να αγαπάς αληθινά, να νοιάζεσαι, να έχεις υπομονή και επιμονή,  να δημιουργείς, να ονειρεύεσαι, να εκδηλώνεσαι. Μαθαίνεις τόσα μα τόσα πολλά! Να δείχνεις την αγάπη στα αδέρφια σου με κάθε τρόπο, κάθε στιγμή. Εγώ χαίρομαι που έχω αυτά τα αδέρφια και τους ευχαριστώ που υπάρχουν στη ζωή μου.Δεν θα το κάνω μελόδραμα, σταμταώ εδώ.
 Αδερφική σχέση, η καλύτερη με διαφορά!!

Πελέκα Γεωργία, Οικονομικό ΑΠΘ