SOS:’’Η κοινωνία καλεί την κοινωνία να ξυπνήσει’'

Προτού προχωρήσω παρακάτω θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους και όλες τους αναγνώστες/ριες της Reverse να έχουν ένα όμορφο και δημιουργικό 2016.

Τώρα,ακούω πολλές φορές από συνανθρώπους μου να αναρωτιούνται ‘’μα πως γίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε την απάτη;’’, ‘’πως γίνεται να μην αναγνωρίζουμε το ψεύδος’’ , ‘’πως γίνεται να μας κορρόιδεψαν με τέτοιο τρόπο και να μην αντιδράμε;’’.Η αλήθεια είναι οτι παρακολουθώντας την τελευταία χρονιά όλες τις εξελίξεις που συνέβησαν και κάνοντας μια ανασκόπηση του τι πιστεύαμε τότε και τι από όλα αυτά έγινε τώρα,αναρωτιόμαστε και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό αν όντως εξαπατηθήκαμε ή αν όλο αυτό ήταν πράγματι η αναπόφευκτη εξέλιξη των πραγμάτων μετά από ένα σκληρό και ‘’δύσκολο’’ μπραντ εφέρ με τους εταίρους.

Θυμάμαι τον ευατό μου να λογομαχώ με κομματικά στρατιωτάκια της δήθεν ‘’δεξιάς’’  ή της ‘’κεντροαριστεράς’’,που πίστευαν οτι ορθώς τις υπηρετεί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα.Τότε υποστήριζα σθεναρά την μεταστροφή της κοινωνίας σε μια εναλλακτική πρόταση,μια πρόταση με πιο ανθρωπιστικό πρόσημο και λιγότερη λιτότητα.Μια πρόταση που να προσφέρει επιτέλους νέες προτάσεις για το πως θα μπορούσαμε να ξαναφτιάξουμε αυτή τη χώρα και όχι απλώς να ‘’χτίσουμε’’ πάνω στα ήδη σαθρά της θεμέλια.Η πλειονότητα του ελληνικού λαού το πίστεψε.Ακολούθησε το σχέδιο αυτής της εναλλακτικής διαδρομής,το λεγόμενο και πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης,το οποίο μετέτρεψε τους αισιόδοξους αλλά σκεπτόμενους ανθρώπους σε σκεπτικιστές ως προς αυτη την εναλλακτικη τελικά,ωστόσο στην πλειονότητα  του μέσου Έλληνα πολίτη δημιούργησε ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα οτι ήμουν και εγώ ένας ακόμη ασθενής,όπως αυτόν που περιγράφει στο βιβλίο της ‘’Περι Θανάτου’’ η Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος .Σύμφωνα με την θεωρία της,ένας άνθρωπος που πάσχει από μια μη ιάσιμη ασθένεια,την ανεκπλήρωτη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στην προκειμένη,μετά από την καταληκτική διάγνωση περνάει από 5 στάδια πένθους.

Το πρώτο στάδιο ήταν αυτό της άρνησης.’’Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό’’ με θυμάμαι να λέω.’’Υπάρχουν τόσες ευκαιρίες που χάνονται  λόγω της ματαιοδοξίας ενός σύγχρονου Βοναπάρτη’’ είπα όταν έβλεπα τον Βαρουφάκη να μπαινοβγαίνει με σηκωμένο το ράμφος και ακμαίο ηθικό  επί μήνες στα συνέδρια του Eurogroup διαβάζοντας στους εταίρους αποσπάσματα από τα βιβλία του για μια ‘’άλλη Ευρώπη’’ σαν να βρίσκεται σε αμφιθέατρο γεμάτο από ανόητα φοιτητούδια.Την ίδια στιγμή μάλιστα που η οικονομία χειροτέρευε,οι δείκτες λάμβαναν αρνητικό πρόσιμο,τα αποθεματικά των ταμείων άδειαζαν ενώ μια φρενίτιδα τρόμου είχε οδηγήσει τον κόσμο σε ουρές έξω από τα πιστωτικά ιδρύματα.

Τότε πέρασα στο θυμό.Αναλογίστηκα τα όσα μου είχε υποσχεθεί αυτός ο καιροσκόπος δημαγωγός,αναλογίστηκα τα σπίτια που υποτίθεται οτι δεν θα έχαναν συνάνθρωποι μου που χρωστούσαν σε τράπεζες,αναλογίστηκα τις συντάξεις που δεν θα περικόπτοταν από τους ηλικιωμένους συγγενείς μου,αναλογίστηκα την ανεργία και την επιχειρηματικότητα που θα μειωνόταν η πρώτη με ‘’ένα άρθρο και ένα νόμο’’ και θα πριμοδοτούταν με δράσεις-τομές και ευσεβή κίνητρα η δεύτερη.Θυμήθηκα τις διαβεβαιώσεις οτι δεν θα υπάρξουν έλεγχοι κεφαλαίων,οτι το 2015 θα είναι χρονιά ανάκαμψης,οτι οι εταίροι έχουν καταλάβει αυτά που τους ‘’πουλάμε’’,οτι εν τέλη η Ελλάδα θα κερδίσει.

Και τότε ήρθε το δημοψήφισμα.Ο λαός πανηγυρικά έριξε μια μούτζα στο κατεστημένο,στην λιτότητα,στα λόμπι και στις πρακτικές που οδήγησαν μια χώρα με τέτοια ιστορία και πολιτισμό να χρωστάει 180% του ΑΕΠ της ενώ 1 στα 2 παιδιά της να μην έχει δουλειά ή να μην μπορεί να ασκήσει την δουλειά που επιθυμεί.

Και τότε ήρθε το 3 στάδιο.Αυτό της διαπραγμάτευσης.

Ελεγα από μέσα μου ‘’τουλάχιστον πάταξε την φοροδιαφυγή’’ και η κυβέρνηση ψήφιζε και άλλους φόρους που ωθούσαν περισσότερο κόσμο να μην πληρώνει φόρους(γιατί όταν σου παίρνουν το 60% του εισοδήματος σου σε φόρους και σε αναγκάζουν να ζήσεις την οικογένεια σου με το 40% σε μια εποχή που οι τιμές είναι υψηλές και τα έσοδα περιορισμένα,δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς.)Έλεγα ‘’τουλάχιστον πάταξε την διαπλοκή’’ και η κυβέρνηση διόριζε συγγενείς και φίλους σε υψηλόβαθμες θέσεις σε υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες.Έλεγα ‘’τουλάχιστον υιοθέτησε μια πολιτική που να δίνει ώθηση στους τομείς που στηρίζουν την οικονομία μας’’ και η κυβέρνηση με τη σειρά της θέσπιζε υψηλούς ΦΠΑδες στα νησιά και στις τουριστικές υπηρεσίες,έριχνε φοροκαταιγίδες στους αγρότες ενώ εξέταζε σενάρια επιβολής διδάκτρων σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια.

Αφού λοιπόν καμία φιλοδοξία και καμία ελπίδα του αγανακτισμένου ελληνικού λαού δεν πραγματοποιήθηκε,μάλλον για να το θέσω καλύτερα αφού λοιπόν όλες οι φιλοδοξίες και οι σκοποί των κομματικών σκυλιών και των βολεμένων της παρέας των αριστερόφρονων δεξιοχείρων πραγματοποιήθηκαν,μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έπεσε στο 4^ο στάδιο του πένθους,την κατάθλιψη.

Και όταν εννοώ κατάθλιψη,δεν εννοώ την ψυχική ασθένεια με όλη την στενότητα του όρου(αν και σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις τουλάχιστον το 5% του ελληνικού πληθυσμού πάσχει από κατάθλιψη η οποία αναπτύχθηκε στα χρόνια της κρίσης).Εννοώ την αποχή από τα πολιτικά δρώμενα.Εννοώ την αντίδραση από το κινητό και τον καναπέ.Εννοώ το ληθαργικό προφίλ ενός Έλληνα ψηφοφόρου που πλέον όντας αγανακτισμένος και απογοητευμένος από τους ‘’εκλεγμένους αντιπροσώπους’’ του,αποποιήθηκε κάθε ευθύνης του και αποφάσισε απλώς να προσαρμοστεί στην κατάσταση και να ‘’συνεχίσει’’ μετα κόπων και βασάνων την ζωή του.Εννοώ αυτό το 38% της αποχής,ένα ιστορικό ρεκόρ αποχής από τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις,το οποίο μάλιστα προβλέπω οτι θα αυξηθεί εκθετικά όσο περνάει ο καιρός.

Γιατί ο Έλληνας βρέθηκε εν τέλη στο 5^ο και τελευταίο στάδιο του πένθους,την αποδοχή.Στο τελευταίο αυτό στάδιο της μελαγχολίας του αποδέχεται πλέον την κατάσταση του και αναμένει στωϊκά τον επίλογο στο δράμα του.

Άραγε,αυτός ο επίλογος,αυτή η ‘’λύση’’ στο δραματικό ‘’πάθος’’ που περνάει τόσα χρόνια θα επέλθει με την μορφή ενός λυτρωτικού θανάτου ή μιας ‘’δημιουργικής’’ αναγέννησης?

 ‘’Ευλογημένοι αυτοί που δεν ελπίζουν τίποτε, γιατί δεν θα απογοητευθούν ποτέ.’’ είχε πει ο Ιρλανδός φιλόσοφος Jonathan Swift.Άραγε είναι ο ελληνικός λαός ευλογημένος που ενώ απογοητεύτηκε,ελπίζει ακόμη;...έστω και μέσα από τις οθόνες!

Νατσιόπουλος Δημήτρης,Οικονομικό ΑΠΘ